van oost naar huis

De camping in Die was wel wennen veel anwb kabouters. Het brood voor 10 uur ophalen en op tijd bestellen de frietjes niet een minuut te laat ophalen anders worden ze ingevroren, vrienden niet te dicht bij elkaar anders wordt het maar een rommeltje (zo houd je je gasten wel slank trouwens) kinderen niet alleen naar het toilet (de kinderen kunnen er vies worden)en om 11 uur het douchhok verlaten (maar dat kan ook al om half elf zijn al naar gelang Maartjes humeur). Nou ja regels zijn er om vergeten te worden natuurlijk en dat is wel weer leuk. Doe eens wat onverwacht, én je hebt direct de aandacht!
We hebben er heerlijk in de rivier gespeeld de kinderen op de opblaasbanden en de mannen bezig met de infrastructuur.




De belangrijkste vraag was: Wat eten we vandaag?

Wel lastig die franse restauranttijden. Net als je honger hebt is alles dicht en dan ben je klaar met eten gaat alles weer open?
Het plaatjes Die heeft ook wat van haar geheimen prijs gegeven. Een wandeling rond het plaatsje werd een wandeling door het plaatje. Maar er is een hele leuke speurtocht uitgezet naar het vvv kantoor. Je ziet overal de boordjes én, nergens het kantoor.
De speurtocht vindt haar einde bij een goed terras met bier en ijs!


en op die manier gleden er zo 4 leuke dagen voorbij.


De laatste dagen waren echte reisdagen. En misschien zoals het moet werd het weer steeds slechter. Na een paar echte doortrekcampings belanden we nog bij een echte belgse Madam in Hamoir. Het dorpje dat door de regen en de aanhoudende fesiviteiten een depressief uiterlijk had gekregen, werd opgevrolijkt door een potige Mama met een rammeldende sleutelbos voor het sanitair. We kregen een heerlijk veldje tussen de grote stacaravans. De kinderen waren meteen verliefd op haar en de camping en ondanks de regen wilde Suna toch weten of niet een paar nachtjes konden blijven! Of het belgs is of niet maar 's ochtends zetten Madam een heerlijke pot koffie voor de deur van kakelbond.

En na de hossende belgische wegen (het enige land waar de europese subsidies rechtstreeks in de vastgoedsector verdwijnen) reden we vlot naar Oosthuizen en rechtstreeks naar de Plus voor de pindakaas, de melk, het bruine brood en de kaas.
Want hoewel de kool niet op de hoedenplak meehobbelde, blijven we echte hollanders natuurlijk.
Blijft de vraag: wat eten we vanmiddag?

Van West naar Oost

Al weer lang geleden dat er een bericht verscheen!
Inmiddels zijn we in de Drome aangeland in zuidoost Frankrijk.
Na het laatste bericht vanaf Leagi camping in het Spaanse baskenland zijn we aan de franse kant de pyreneeën weer doorgetrokken door het ketterse Kartharengebied en door langs de zuidfranse kust naar de cavennen. En na een stevige onweersbui richting de Drome voor een afspraakje met Roderik en Mireille en de kinderen.



Na Leagi camping waar Suna een leuk vriendinnetje ontmoet had zijn we verder langs de kust getrokken en hebben we op het randje van Spanje nog in een mooi wild kustgebied gestaan. Het was een beetje vreemd, heel hoog op een rotstuin boven de zee te staan. De eerste avond hoorde je af en toe pistoolschoten of een stevig geweer. Dacht ik eerst dat er wat afrekeningen in het Eta circuit plaats vonden bleek dat er een stukje verderop een schietbaan was. Een plekje dat ik overigens een paar fransen had aangewezen om met hun camper te gaan staan. Sans rancune. Ik heb ze ook de helling weer opgeholpen toen ze vastzaten. Wel waren er geheime tunnels en oude granaten te vinden als je even vanaf het pad ging wandelen. Ook vonden we een soort oude werf aan dekust tussen de rotsen.


Of het voor de oude walvisvaart was of voor andere spannende dingen weten we niet maar het was wel gek. Na twee nachten hielden we het voor gezien. De laatst nacht zaten we net bij een kampvuurtje over de zee uit te kijken toe een douane boot een smokkelaar inrekende. Micha stond te springen van de spanning. Hoewel we alleen maar de lichtjes over zee zagen bewegen was het ons bij het kampvuur in het donker wel duidelijk dat er iets vreselijk spannends gebeurde daar beneden op zee!



Die nacht begon het te regenen dus op naar een volgend plekje. We reden ver tot in het midden van de Franse pyreneeën, het gebied van de Kartharen. Foix.
We hadden een warme douche nodig, het water was op en de wc stroomde over. Kortom tijd voor een camping.
En pasant een fiets gekocht voor Henriëtte die het zat was de hellingen op te lopen omdat de versnelling het niet goed deed en de helling af te lopen omdat de remmen niet werkte.

Een mooi fietsje was in de aanbieding dus nu rijdt ze geveerd van voren en remmend met twee vingers in haar neus. De helling op heeft nog wat voeten in de aarde maar lopen is er niet meer bij, zweten wel.
Foix heeft meer te bieden waaronder een mooi kasteel waar de Kartharen vroeger door de Inquisitie ingesloten werden waarna sommigen op de brandstapel het leven lieten.
Foix heeft ook een openluchtmuseum voor oude ambachten waar een benen kammen fabrikant je uitermate verveeld maar de smit weer erg leuke verhalen verteld.

We gingen op zoek naar Montaillou. Een goed beschreven ketters Kartharen dorpje in de bergen. Er was dat weekeinde net een openluchtvoorstelling over het verleden. Gelukkig had ik al een beetje in het boek gelezen want ons Frans is niet denderend en de dialogen waren dat wel.

Overnachten deden we op een van de mooiste plaatsen die we gehad hebben. Midden in een bloemenvallei met uitzicht op het stadje Prades en de ruïne van het kasteel van Montaillou. Een hemel vol met sterren en geen geluidje in de verre omtrek.
Suna en Micha hadden tijdens de voorstelling de middag van hun leven. Na het warme eten een siesta in de schaduw van pappa en mamma terwijl voor hen zich een toneelstuk afspeelde waarvan ze niets hoefde te begrijpen. Zalig!



Na het toneelstuk zijn we het Kartharengebied uitgereden en vlakbij Carcassone op een waardeloze camping beland. Nou ja pech moet er ook zijn af en toe. De volgende dag naar de middenlandse zee kust tussen Agden en Sète. We belanden achter een echtpaar die daar al twee weken stonden. Langs de N113 of 117 dat weet ik niet meer in elk geval raasde het verkeer dag en nacht langs. Niet helemaal waar overdag stond er een file en 's nachts raasde het.




Maar we stonden wel aan het strand en Suna Micha en wij hebben ons een dag vermaakt met tentjes bouwen, dollys opblazen, zwemmen, (lekker eten), dutten,lezen en sleutelen (de olielekkage had groteske vormen aangenomen dus het oliefilter moetst vervangen) . Na twee nachten slecht geslapen wilden we russsst!

We kwamen na een dagje rijden en drie volle campings op een heerlijk shabby tereintje aan. In het gidsje van de anwb werd geadverteerd met "eenvoudig sanitair" en blijkbaar trekt dat ook een slag mensen aan. Hoewel ook hier "de waard" en "volvo" goed vertegenwoordigd waren paste onze villa er prima tussen. Er werd goedkeurend geknikt en gelachen toen we het terrein optufte. De eigenaar gaf de camping eigenlijk "complet" maar een uitzondering moet kunnen!
Het plaatje heette st Jean du Gard, en bleek een gezellig gehucht waar een ijsje op het terras teminste nog 2.50 € kost .........


We maakten een ruige fietstocht door de cavennen maar kwamen toch net weer op de plek met dat lekkere restaurantje voor een goede maaltijd. De siesta bestond uit een stevige klim terug maar de afdaling was geweldig. Micha deinde lekker mee in de bochten.


We hebben afgesproken met Mireille, Roderik en de kinderen in Die in de Drome. Ach waarom ook niet naar het oosten daar is het tenminste mooi weer.



Dus na een dagje slingeren door de cavennen, het Rhonedal en de Drome komen we 's avonds aan in Die. Het mooie weer komt een uurtje later en nu is het weer lekker warm.

Roderik en Mireille komen de volgende dag aan en de kinderen gaan als jonge honden tekeer!
Het is een leuk weerzien en als snel ligt het hele cluppie in de beek.
Nog een weekje dan zijn we weer in Oosthuizen!